Etiquetas
Asalto ó Castelo, Castelo de Moeche, Festival Irmandiño, irmandiños, Moeche
Xaneiro de 2013. Asamblea Xeral da A.C. “Irmandinos de Moeche”. Entre outras cousas toca aprobar a memoria de actividades e o presuposto previsto de gastos e ingresos. Dos 40 socios só uns poucos poden asistir á reunión. O debate centrase en se podemos organizar ou non a 34ª edición do Festival Irmandiño, porque os recursos económicos son poucos e empezan a fallar tamén os humanos. Varios dos compañeiros que mais traballaron nas últimas edicións teñen que abandonar por motivos laborais. E os que quedan tampouco preven ter moita dispoñibilidade. A presidenta está en lista de espera para que lle operen unha lesión de ombro que leva anos arrastrando; a secretaria, conta os días que lle faltan para o parto e non é a única embarazada do grupo; outro dos compañeiros está preocupado porque á súa nai diagnosticaronlle un cancro de mama. Tras 2 horas de reunión decídese por escasa maioría seguir adiante co festival. Xa veremos como saímos desta.
Sábado 17 de agosto de 2013. Dez e media da noite. Unha ducia de persoas traballan dentro da barra servindo cañas e preparando bocadillos. Algúns apenas durmiron porque a noite anterior fixeron o mesmo durante a repichoca. A poucos metros a compañeira Loli, que botou todo o día no Castelo a cargo da exposición de traxes tradicionais, vende camisetas e outros productos de merchandising. Todos miran hacia o ceo porque por un momento parece que empezan a caer gotas. A chuvia pode significar o golpe de gracia para o festival. Temos case 30.000 euros de gastos e entre as axudas do Concello de Moeche e a Diputación da Coruña non cubrimos nen o 20%. ¿E a Xunta de Galiza? pregunta alguén. Pois coma sempre, nen está nen esperamos ningunha axuda. Así que hai que tirar moitas cañas e vender moitas camisetas para non quedar “empufados” e que, coma xa ten acontecido noutras edicións, a pirotecnia Millarengo ou a empresa Bouza tarden 2 anos en cobrar.
Mentres, outro compañeiro da asociación, discute coa empresa encargada do son e con algún músico porque os retrasos están impacientando ó público e causando un enfado máis que comprensible nos responsables de Ariños dos Carrís e as rapazas de Bulebule Vintage, que levan horas preparados para bailar. Se isto segue así teremos que cancelar algunha actuación e unha parte do público vai escapar sen ver o Asalto ao Castelo e o esperadísimo pregón do coñecido actor Javier Gutiérrez. Alguén comenta desesperado que todo o que pode saír mal está a saír mal. Pero alí está María, a presidenta, que ten os dedos queimados de preparar lomo e panceta na parrilla para os bocadillos, para insuflar ánimo. “Tranquilos, respirade profundamente, que todo vai saír ben”.
Ás 6 da mañá, cando os rapaces de MacMardigans están tocando as últimas pezas, José Costa, o promotor portugués que fixo posible que Beltaine viñera dende Polonia a este recuncho chamado Moeche, ven a despedirse e darnos as grazas por todo. Non pode crer que un grupo tan pequeno de xente, sen apenas axuda institucional, sexa capaz de sacar adiante un festival deste tipo.
Luns, 19 de agosto. Toca recoller o lixo para que as vacas e os cabalos volten a pacer nas fincas que os veciños nos deixaron para zonas de acampada, parking e concertos. E tamén toca facer un primeiro balance económico. Ao final semella que a xente entendeu o noso lema: “Consume na barra, colabora co festival”. Seguramente a peza non vai dar para o tacón, pero o pufo non será moi grande e coas aportacións dos socios e algunha actividade que se nos ocorra para recada cartos poderemos facer fronte a todos os gastos. Pero queda un certo sabor amargo, porque da rabia non poder facer as cousas millor, sen retrasos, sen fallos. Seguramente será o cansancio, pero algúns seguen prantexando se será posible facer o Festival Irmandiño en 2014. Ata que punto valen a pena tantos quebradeiros de cabeza?
Pola noite entramos nas redes sociais da internet e vemos que no Facebook alguén deixou un comentario que nos arranca un sorriso. “Grazas por facer posible o imposible un ano mais”. Prememos no “Gústame”.
Grazas a todos os que nos axudades a sacar adiante o Festival Irmandiño, ós veciños que nos deixan as fincas, ás pequenas empesas que aportan os cartiños necesarios para botar a andar o festival; grazas a eses “voluntarios forzosos” que nos axudaron a atender a barra; grazas ós que se rascaron os petos para mercar camisetas, tomarse unha caña ou comprar unha rifa.
En definitiva, GRAZAS POR FACER POSIBLE O IMPOSIBLE.
Festival Irmandiño de Moeche 